HOLLY ZAWSZE W DRODZE

Podróżowanie mam we krwi od, można powiedzieć, pierwszych moich wspomnień. Niezapomniane podróże maluchem w 5 osób z bagażem, plus siatki babci z aprowizacją, plus owczarek niemiecki na półeczce pod tylną szybą! Nawet halny nie byłby w stanie przewrócić naszego pojazdu z wielotonową zawartością. Upojne noce w mknących na Wybrzeże kuszetkach, choroba lokomocyjna zapijana herbatą z Warsu i suchy prowiant z nieśmiertelnymi jajami wyryły niezniszczalny ślad na mojej osobowości. W latach starszych były jeszcze powroty z pielgrzymek do Częstochowy( tak, wiem, że to nie do uwierzenia w przypadku mojej osoby), podczas jednego z nich, z miłości do gitarzysty zaklinowanego z instrumentem w wucecie, i ja całą wielogodzinną podróż do Lublina spędziłam w oparach, za przeproszeniem, szczyn.
Kulminacją pociagowych frywolnych rozjazdów była trasa do Stargardu Szczecińskiego na przysięgę do mojego aktualnego wtedy chłopaka. Wraz ze mną podróżowała silna grupa przyjaciół wyżej wymienionego, a że wszyscy byliśmy pod porządnym wpływem pamiętam tylko zdemolowanie przedziału i korytarza w pociągu i zdemolowanie przydzielonego nam w jednostce stolika z krzesełkami. Demolowania w drodze powrotnej nie pamiętam, ponieważ wrzucono mnie nieprzytomną jak wór przez okno do przedziału i obudziłam się dopiero na dworcu PKP Lublin Główny.
Po takim podróżniczym  doświadczeniu podróże do Serbii są dla mnie jak małe piwo niemalże, ostatnio odbywam je nawet bez lusterka od strony kierowcy, które to zostało gdzieś na obwodnicy Belgradu. Wracając z początkiem śnieżnej zimy do Polski tym razem durch Kraków, podziwiałam pokryte białym śniegiem gałązki tudzież pokrytą lodem i śniegiem trasę przez słowackie lasy i niepostrzeżenie wjechałam na ojczystą ziemię w Chyżnem o, nomen omen, czwartej nad ranem. Granic w naszej strefie nie ma, wjazd lekko zwężono z powodu robót drogowych, a za zwężeniem machał do mnie życzliwie latarnią sympatyczny pan. Mijając pana równie życzliwie pomachałam mu rączką przez szybę i, korzystając z rozszerzenia trasy, docisnęłam gaz. Jadę. Po kilku minutach słyszę syrenę znaczy-  trzeba zrobić miejsce pojazdowi uprzywilejowanemu. Po lewej stronie widzę Orlen, więc zamiast zjeżdżać na bok skręcam na stację. Syrena też  wjeżdża na stację. Robię im miejsce i walę między dystrybutory. Oczywiście im też pasuje slalom koło dystrybutorów.
-Dobra, nie chcecie mnie mijać to idę na hot doga- zdecydowałam i elegancko stanęłam na stacyjnym parkingu. Już miałam wysiąść, kiedy gość w baranicy jakiejś na głowie i waciaku przyssał mi się do drzwi.
-Panie- uchyliłam szybę- niech pan puści drzwi!
- Pani wie kto ja jestem???- zapytał i przeniosłam się w idylliczne czasy epoki Gierka.
- A kim pan jest- spytałem dla świętego spokoju, 12 godzin jazdy za mną, niech mu będzie.
- Straż Graniczna proszę Pani!!! Mamy szczyt klimatyczny!!!!
- Mamy coś takiego teraz?- zdziwiłam się, bo oglądane przez ostatni tydzień wiadomości poruszały głównie sprawę Kosowa.
- Mamy! Machałem do pani! A pani nic!
- A, machał pan. I ja panu machałam też- ucieszyłam się. Połknięty na drogę Xanax działał.
- A co pani powinna zrobić????- pytaniami i odpowiedziami przerzucaliśmy się przez szparę w szybie.
- Nie wiem- zrezygnowałam. Co trzeba zrobić kiedy ktoś macha w czasie szczytu klimatycznego??
- Niech pani jedzie- zrezygnowała i baranica w waciaku.
- Jeszcze chwila tej rozmowy i panią z przyjemnością zastrzelę!